Als hij je huis passeert, klopt hij op het raam. Kom even naar buiten, gebaart hij dan. Dat gebaar is krachtig en laat weinig ruimte, je zou niet binnen durven blijven. Eenmaal buiten begroet hij je kameraadschappelijk. Alsof hij je al jarenlang kent. Terwijl dat toch echt niet het geval is.
We wisselen wat dagelijkse wetenswaardigheden, meestal over zijn drukke bestaan. Soms volgt een uitnodiging om zijn huis te bezoeken. Daar laat hij geen twijfel bestaan: in dit huis ben ik de baas! Hij deelt de lakens uit en geeft zijn huisgenoten opdracht om de honden uit te laten. Die opdracht laat even weinig ruimte als zijn gebaar om naar buiten te komen. Ondertussen knuffelt hij zijn zus. Een vertederende combinatie van dominantie en fijngevoeligheid.
Een andere keer ontstaat het plan om samen te gaan hardlopen. Hij geniet zichtbaar. Na een paar honderd meter moet hij even pauzeren, maar uiteindelijk arriveren we op de brug over het Amsterdam - Rijnkanaal. En wéér geniet hij met volle teugen. Van de boten die passeren. Wat mooi om zo hoog boven die boten uit te torenen. Deze jongen houdt van het leven.
Weer een andere keer treft hij mij niet thuis. Waar is je man? zo vraagt hij aan mijn vrouw. Die is kennelijk toch net iets minder interessant voor hem dan ik. In niet mis te verstane bewoordingen laat hij haar weten: je moet de was nu niet ophangen, het gaat zo regenen en onweren. Het zal duidelijk zijn: die was verdwijnt van de lijn. En wel onmiddellijk. Kai knikt instemmend.
Lange tijd heb ik me verbeeld dat ik de enige ben met wie hij zo amicaal omgaat. Tot voor kort. Wij hadden een buurman op bezoek. Die begon een uitgebreid verhaal hoe enthousiast die Kai hem wel niet bejegende en hoe hij hem reeds van verre begroette. Ik hoorde dit verhaal aan, moest even slikken en realiseerde me meteen dat ik een illusie armer ben: ik ben niet de enige.
Desondanks: als ik Kai zie, word ik blij!
Paul Strijp, 30 juni 2017
