“Als Chiel zegt dat hij maandagochtend om acht uur je huis komt schilderen, dan doet hij dat. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is niet zo”, aldus één van zijn zakelijke relaties. En Chiel heeft net als zijn vader een sterk rechtvaardigheidsgevoel. “Aan Chiel kun je je portemonnee zo meegeven, hij is voor 100.000% te vertrouwen”. Als de zaken niet volgens afspraak worden uitgevoerd, dan wordt hij woest. Dan kookt hij van binnen. Maar hij uit die woede niet. Chiel is géén prater. Zoals zijn vader dat ook niet was. Als het ging om de trots voor zijn zoon, was het enige wat hij zei: “Je doet het goed, jongen”.
Chiel Simons. Jarenlang stond ik met hem langs de zijlijn. Te kijken naar en meestal te genieten van het voetbal van onze zonen. Buiten dat voetbal hadden we niet zo heel veel contact, daarvoor waren onze werelden te verschillend. Hij directeur van een Amsterdams schildersbedrijf, ik ambtenaar. Maar ik voelde wel altijd sympathie voor hem. Toen zijn vriendin Saskia mij onlangs vroeg of ik ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag een boekje over hem en zijn bedrijf wilde schrijven, aarzelde ik geen moment. Ik sprak met familieleden, personeel en klanten van Chiel. Dit portret is aan dat boekje ontleend.
Een man die zeer geliefd wordt. Door zijn familie, door zijn personeel, door zijn klanten. Gelukkig heeft hij ook zijn nukkigheden, anders zou hij al tijdens zijn leven heilig verklaard worden. Laten we snel zo'n nukkigheid bij de kop nemen.
Láát hem nu maar
Zijn ochtendhumeur. Dat is legendarisch. Daar lijdt Chiel aan, daar is iedereen het over eens. Is tijdens de vroege uren snel op zijn pikkie getrapt. Kort lontje. Zijn gezicht spreekt dan boekdelen.
“Als schilders kijken wij elkaar aan en dan weten we: je kunt nu beter niets aan hem vragen. Dat komt later wel”.
Maar het is net alsof de mensen om hem heen Chiel verontschuldigen voor deze karaktertrek. Dat ochtendhumeur, Chiel kan er zelf ook niets aan doen, hij hééft het ook druk, láát hem nu maar.
Maar waar heeft de beste man het dan zo druk mee? Met regelwerk. Een timmerman, een loodgieter, een elektricien, iemand voor de vloerbedekking. Er is altijd wel wat. Het schuiven met personeel als twee schilders ziek zijn. Het inplannen van kleine klusjes zoals een trappenhuis bij slecht weer. En natuurlijk het binnenhalen van het werk. Chiel heeft alles in zijn hoofd. Is 7 x 24 uur met het werk bezig. Dat zie je soms aan hem. Dan ontgaat hem wel eens wat, is hij er niet helemaal bij.
Chiel hoefde niet in dienst. Hoewel hij de vrije keuze had, besloot hij de schildersopleiding in Utrecht te gaan volgen. De Nimeto. Binnen de familie was het vanzelfsprekend dat Chiel in het bedrijf van zijn vader zou gaan werken. Daar werd niet over gesproken, dat ging gewoon zo. Zijn vader was er blij mee. Dat was midden jaren tachtig, de crisisjaren. Die hebben een grote invloed op Chiel gehad. Die jaren hebben hem gevormd.
Chiel ontwikkelde zich razendsnel. Tot een slimme en bescheiden zakenman die een nieuwe dimensie aan het bedrijf toevoegde. Het bedrijf bloeide op. Hij professionaliseerde en bracht focus aan. Het resultaat van die persoonlijke ontwikkeling is dat Chiel, ondanks een paar moeilijke jaren door ziekte, een gezond en stabiel bedrijf leidt. Een bedrijf met positieve financiële resultaten. Een bedrijf ook dat, in tegenstelling tot veel andere, de recente crisisjaren heeft overleefd.
Chiel ontwikkelde zich razendsnel. Tot een slimme en bescheiden zakenman die een nieuwe dimensie aan het bedrijf toevoegde. Het bedrijf bloeide op. Hij professionaliseerde en bracht focus aan. Het resultaat van die persoonlijke ontwikkeling is dat Chiel, ondanks een paar moeilijke jaren door ziekte, een gezond en stabiel bedrijf leidt. Een bedrijf met positieve financiële resultaten. Een bedrijf ook dat, in tegenstelling tot veel andere, de recente crisisjaren heeft overleefd.
Een lieve versus een zakelijke ondernemer
Tussen Chiel en zijn vader heerste soms strijd. Beide mannen dachten niet altijd hetzelfde over de manier waarop iets moest worden aangepakt. Dan waren de spanningen voelbaar. “Pa, dat heb ik net toch al tegen je gezegd”, liet Chiel zich dan ontvallen. Chiel en zijn vader leken op elkaar. De manier van lopen bijvoorbeeld. En allebei geen bluffer.
Toch waren er ook verschillen. Vader Simons was extraverter, zijn zoon wat melancholischer en serieuzer. Die zal zijn omgeving niet snel in schaterlachen doen uitbarsten. Chiel zou ook nooit buiten op een stoeltje een praatje maken met de voorbijgangers. Hij is zakelijker dan zijn vader, voor hem moet een klus profijt opleveren. Als zijn vader je aardig vond, rekende hij een zacht prijsje. Dat zou Chiel nooit doen. Zijn vader was een lieve ondernemer.
Alle schroefjes naar één kant
Chiel en zijn vader hielden van elkaar. Een liefde van twee kanten. Onvoorwaardelijk. Wie goed keek, zag dat. Aan hun wederzijdse bejegening, aan hun respect. Chiel bleef zijn vader ondersteunen, ook na zijn pensioen. Je kon het ook horen aan hun woorden, bijvoorbeeld tijdens de gesprekken over de overdracht van het bedrijf. Maar beide mannen spraken die liefde niet direct uit. Eerst tijdens zijn afscheidsspeech bij de uitvaart van zijn vader, in de zomer van 2012, vond Chiel woorden om die liefde te laten blijken.
“Pap, ik heb veel van je geleerd. Je hebt me geleerd om in het leven niet afhankelijk te zijn. Van de banken bijvoorbeeld.”
Bij het sluiten van de kist liet hij alle schroefjes naar één kant wijzen. Zo zou zijn vader, een perfectionist pur sang, het ook gedaan hebben.
Een topbaas
"Chiel is een topbaas", hoor je uit de mond van de één. Een ander benadrukt dat hij Chiel niet echt als een baas ziet. Eerder een jongen onder de jongens.
Chiel geeft zijn schilders de tijd, zit niet achter hun vodden aan. “Je moet …” zal je niet vaak uit zijn mond horen. Maar een enkele keer vraagt hij toch: “Wanneer kan ik die steiger bij jullie weghalen?”. Soms is er ook wel eens een misverstand. “Ik kan tegen jou ook niets zeggen”, reageert Chiel dan kortaf. Maar als hij dan ziet dat zo’n reactie tot pijn in de buik van de ander leidt, heeft hij al gauw spijt. Is dan niet te beroerd om zijn excuses aan te bieden. Meldt zich altijd om een kwestie uit te praten. Met een gebakje erbij, dat neemt hij dan mee. Chiel is gewoon een gouwe pik.“Als hij er nu mee ophoudt, kap ik er ook mee”
Ken niet
Ook maakt hij wel eens een foutje. Zoals bij een pand dat in de grondverf en de lak stond. “Is die kleur niet te roze?”, vroegen de schilders zich af. Wat bleek? Chiel had de verkeerde verf besteld. Hij had zich tien nummers vergist. “Ken niet”, is dan zijn eerste reactie, gevolgd door een diepe zucht. Hij moet immers opnieuw gaan onderhandelen met de klant. “Ik weet echt niet of dit wel aan mij ligt”, laat hij dan ook nog weten. Om dit na enige tijd te laten volgen door: “Ok, ik neem de schuld wel op me”. Het pand wordt dan overgeschilderd.
De zorg voor zijn personeel heeft Chiel van zijn vader. Volgens sommigen is hij te goed, te lief voor zijn personeel. Maar als het moet, is hij streng. Als een project te lang duurt bijvoorbeeld. “Jongens, het is mooi geweest”, zegt hij dan. Maar bovenal is Chiels motto toch:
Het gaat goed met mij, ik wil dat het ook met jullie goed gaat.
En dus geeft hij zijn mensen met hun verjaardag een staatslot, met Pasen chocolade, met Sinterklaas een banketstaaf en met de kerst een pakket, een envelop en een brood van zeer goede kwaliteit. Oók tijdens de crisis. Dat zie je bij andere bedrijven niet, benadrukken zijn schilders die ook elders hebben gewerkt. Eén van de schilders bekent het jammer te vinden dat hij niet twintig jaar eerder bij hem in dienst is getreden.
“Ik heb bij Chiel nooit het gevoel gehad: schiet nou eens op, man. Je kunt hem altijd bellen, is altijd beschikbaar.”
Binnen een paar dagen heb je een afspraak. Bij trouwe en jarenlange klanten geeft hij dan een indicatie, géén offerte. Dat is veelzeggend, dat tekent het wederzijds vertrouwen. En wat heel bijzonder is: als een klant ziek is, zoekt hij ook het contact. Springt in de bres en toont zich van zijn menselijke kant. "Kan ik je helpen?". Zijn klanten zijn dol op hem, lopen met hem weg.
Een gevoelsmens, maar standvastig
Chiel is standvastig. Vooral met zijn prijzen. Vergeleken met de concurrentie eindigt hij prijstechnisch vaak in het midden of aan de bovenkant. Concessies doet hij niet. Toch krijgt hij vaak een opdracht. Dat komt door die gunfactor. En als hij een klant eenmaal binnen heeft, dan houdt hij die vaak vast. Lang vast.
“Ik heb nooit de behoefte gehad om een offerte bij een ander bedrijf te vragen”.
Geen anekdotes
Die klanten hebben ook niet veel anekdotes te vertellen. Je voelt de schaamte: sorry, maar er is echt niets grappigs. Zoals ook niemand zich een vervelende ervaring of iets rottigs weet te herinneren. Simons is gewoon een degelijk en betrouwbaar bedrijf.
"Eigenlijk moeten er gewoon méér Chielen in dit leven zijn”
“Er is geen fijner mens dan Chiel. Als iedereen zo zou zijn, dan was het leven een stuk prettiger”.
