Inmiddels is hij al bijna vijftien jaar overleden. En toch denk ik nog vaak aan hem. Niet dat wij nu zo'n sterke emotionele band hadden. Maar de man had een levenshouding die, zo realiseerde ik mij pas na zijn dood, voor mij als voorbeeld dient. Relativeren, hulpvaardigheid, het leven met een korreltje zout nemen. Die waarden straalde hij tijdens zijn leven uit.
Pie Quadvlieg, beter bekend als Pieke. Voor mij en mijn beide broers vroeger ome Pie. Getrouwd met tante Cor en vader van onze neef Nico. Ome Pie was kapper en kwam bij ons aan huis. Op die bezoeken verheugden wij ons. Wij lagen aan zijn lippen. Ome Pie was namelijk een levensgenieter, maar vooral een groot verteller.
En niet te vergeten, een liefhebber van het wielrennen. Bezocht veel wedstrijden, kwam nog wel eens ergens en kende de grote namen van de wielrensport uit zijn tijd. Theo Koomen, Peter Post, Fred Rompelberg. Of hij hen ook echt kende, weet ik niet. Maar dat deed er ook niet toe, dat wilden we ook niet weten. Wij smulden ervan als hij zei dat hij de avond van tevoren nog met Peter Post had gesproken. Ome Pie was een bekendheid in Maastricht. Daar deed de anekdote de ronde dat de toeschouwers zich bij de prijsuitreiking en huldiging van een wielrenner afvroegen: "En wie is die man naast Pieke?"
In zijn verhalen klonken steevast drie levenswijsheden door. De eerste luidde: als familie moet je elkaar helpen. Dat deed hij zelf door regelmatig mijn opa en oma, zijn schoonouders, van dienst te zijn. Maar ook door mij wielrentruien te geven. Ik rijd er nog steeds in. Ze zijn hopeloos verouderd, uit de jaren zeventig, maar ik geniet ervan. En ze vormen de levende herinnering aan hem. De wijsheid dat je familie moet helpen probeer ik over te dragen naar mijn kinderen. De tweede wijsheid was meer relativerend van aard. Als hij iets op televisie zag waar hij zich hogelijk over verbaasde, schudde hij niet-begrijpend zijn hoofd en sprak: wat unne wereld, wat unne wereld. Vrij vertaald: ik begrijp niets meer van wat er in deze samenleving gebeurt. Wat zou hij gevonden hebben van de onthoofdingen van de IS, zo vraag ik mij wel eens af. En Pie leek nergens wakker van te liggen. Als iemand hem iets geflikt had wat hem niet beviel, reageerde hij met een ogenschijnlijk nonchalant "Hij klopt zich maar een eitje". Wat zoveel wilde zeggen als: hij zoekt het maar uit. Een simpele uitspraak, maar voor mij een houvast bij moeilijke contacten of gesprekken. Dan denk ik aan hem.
De man zal het zich tijdens zijn leven niet gerealiseerd hebben, maar zijn levenswijsheden komen me nog bijna dagelijks van pas.
Paul Strijp, 29 september 2014
